Θεοδωράκης: Ποιον κοροϊδεύουμε όλοι εμείς και δεν μιλάμε;

Οι «κομματικοί στρατοί» αλλά και βουλευτές μπαίνουν στο στόχαστρο του Σταύρου Θεοδωράκη σε ανάρτησή του για το Πολυτεχνείο, η οποία αναρτήθηκε στη σελίδα του στο Facebook.

Ολόκληρη η ανάρτησή του:

Και να που ήρθε ξανά η μέρα που η τηλεόραση ξυπνάει με το «είμαστε δυο / είμαστε τρεις / είμαστε χίλιοι δεκατρείς».

Και το Πολυτεχνείο παύει να είναι ορμητήριο για πλιάτσικο και μετατρέπεται σε τόπο επαναστατικού προσκυνήματος. Με γαρύφαλλα, υψωμένες γροθιές, τζάκετ και μπερέδες Τσε Γκεβάρα.

Ποιον κοροϊδεύουμε;

Ποιον κοροϊδεύουν οι κομματικοί στρατοί που έχουν διαταχθεί να κάνουν φέις κοντρόλ στην είσοδο του Πολυτεχνείου παριστάνοντας τους αγανακτισμένους φοιτητές;

Ποιον κοροϊδεύουν οι βουλευτές που όταν τους γιουχάρουνε, ανακαλύπτουν ξαφνικά «το πρόσωπο του φασισμού»; Ας πάνε την Δευτέρα να καταθέσουν στεφάνι - πριν «ξυπνήσουν» όμως τα Εξάρχεια.

Ποιον κοροϊδεύουν οι κομματικοί που θα εμφανίσουν - ξανά στην αρχή - και θα εξαφανίσουν - ξανά στο τέλος - την σημαία του Πολυτεχνείου; Μόνο που ο Χουντίνι δεν έπαιζε με σημαίες βαμμένες με το αίμα άλλων.

Ποιον κοροϊδεύουν οι κυβερνητικοί που θα φωνάζουν «Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη – Αμερικάνος δεν θα μείνει» και από αύριο θα συνεχίσουν ξανά: «Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ – κοίτασμα δεν θα μείνει»;

Ποιον κοροϊδεύουν όλοι αυτοί που θα φωνάζουν «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» ενώ λίγες μέρες πριν οι αρχηγοί τους έπιναν και έτρωγαν στις αυλές της πρεσβείας;

Ποιον κοροϊδεύουν οι νεαροί που προσπαθούν να κοπιάρουν τους αγωνιστές του ’73; Αυτοί όμως με κράνη, κρυπτονάιτ, κουκούλες και αντιασφυξιογόνες μάσκες και οι άλλοι μόνο με τα στήθη τους.

Ποιον κοροϊδεύουν οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις που μιλάνε για Δημοκρατία και έχουν να βγάλουν κοινά αποτελέσματα και πρόεδρο της ΕΦΕΕ από τη δεκαετία του '80;

Ποιον κοροϊδεύουν όλοι αυτοί που θα ποστάρουν παιδικά χαμόγελα και δακρυσμένα μάτια, αποστρέφοντας το βλέμμα τους από τους εξαρτημένους, εξαθλιωμένους και εγκαταλειμμένους της Τοσίτσα;

Ποιον κοροϊδεύουμε όλοι εμείς και δεν μιλάμε;

Ψάχνουμε με τηλεφακούς το παρελθόν μήπως ανασύρουμε κάτι που μας βολεύει αντί να δούμε - και να αντιμετωπίσουμε - την αλήθεια που βρίσκεται ή κρύβεται μπροστά μας.

Γιατί;

«Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια /
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν.
Για το χαμένο μου αγώνα /
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν».
(Μπαγάσας – Νικόλας Άσιμος)».