Γιατί να «χάσω» στις κάλπες μια ηλιόλουστη Κυριακή;
της Ελένης Μοριανού*
Σπουδάζοντας στην Αγγλία είχα την τύχη να γνωρίσω και να κάνω παρέα με ανθρώπους, που πριν από 3 χρόνια, ενώ είχαν την ευκαιρία να ψηφίσουν στο βρετανικό δημοψήφισμα προτίμησαν να απέχουν, γιατί θεώρησαν πως η διαδικασία αυτή ήταν σπατάλη χρόνου.
Βλέποντας τώρα την εξέλιξή των πραγμάτων και το χάος που επικρατεί λόγω Brexit θα μπορούσα με σιγουριά να τους χαρακτηρίσω μετανοημένους για αυτή τους τη στάση.
Σήμερα πολλοί από εμάς που μόλις φτάσαμε στην ηλικία που μπορούμε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, θα μπούμε σε αυτό το δίλημμα: Γιατί να χάσουμε μία ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα ή μια ώρα από τη μελέτη μας για τις κρίσιμες πανελλαδικές εξετάσεις, για να πάμε να ψηφίσουμε για τις Ευρωεκλογές; Αφού στην τελική, αυτή η μία ψήφος μας δεν θα αλλάξει και κάτι.
Άλλοι πάλι σκέφτονται να μη συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία από αντίδραση στο πολιτικό σύστημα που τους έχει απογοητεύσει, ή επειδή είναι πεπεισμένοι ότι κανένα πολιτικό κόμμα δεν τους εκφράζει. Από τότε που η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη της οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, οι περισσότεροι νέοι έχουμε χάσει την πίστη μας στις υποσχέσεις των πολιτικών και στην ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Η αδιαφορία αυτή, η αντίδραση αυτή, ο «ωχαδερφισμός» έχουν τελικά σαν αποτέλεσμα να επικρατούν οι επιλογές κομμάτων και υποψηφίων όσων συμμετείχαν στις εκλογές και τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών (για άλλους καλών - για άλλους κακών) να τα υφίστανται όλοι οι πολίτες της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και όσων απείχαν.
Ακόμα λοιπόν και αν ένας πολίτης θέλει να δείξει τη δυσαρέσκειά του, είναι προτιμότερο να ψηφίσει «λευκό» παρά να απέχει.
Ορισμένοι πάλι δικαιολογούν την αποχή τους από τις ευρωπαϊκές εκλογές, με το επιχείρημα ότι δεν είναι κρίσιμες για το μέλλον της χώρας. Και μπορεί εδώ στην Ελλάδα οι πολιτικοί αρχηγοί –άλλοτε να προάγουν τη σημασία των ευρωεκλογών ανάγοντάς την σε ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνηση ή να την υποβαθμίζουν σε απλή δημοσκόπηση, ωστόσο αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως οι ευρωεκλογές αποτελούν μια κρίσιμη διαδικασία για ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και είναι αναπόσπαστο στοιχείο της δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ε.Ε.
Εκτός από τους μεμονωμένους ευρωβουλευτές που εκλέγονται με την ψήφο μας, ψηφίζουμε και πολιτική ομάδα. Με άλλα λόγια συμμετέχουμε έμμεσα στην επιλογή της πολιτικής ιδεολογίας που θα καθορίζει την πορεία της Ένωσης για τα επόμενα πέντε χρόνια. Και κατ’ αντιστοιχία συμμετέχουμε έμμεσα στην επιλογή των προσώπων που θα καταλάβουν ηγετικές θέσεις στα θεσμικά όργανα της Ένωσης.
Ας μπούμε λοιπόν στον κόπο να δούμε τα προγράμματα των πολιτικών ομάδων, ας δούμε και τα βιογραφικά και τις θέσεις των υποψηφίων ευρωβουλευτών (το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα από ανάλογο υλικό) και ας προσπαθήσουμε υπεύθυνα να υποστηρίξουμε επιλογές που θα μας δικαιώσουν και που θα βοηθήσουν τη χώρα να έχει φωνή σένα σώμα 751 μελών με σημαντικές αρμοδιότητες.
Αρμοδιότητες που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα πολιτικών με αντίκτυπο στη ζωή μας και στην καθημερινότητά μας. Αναφέρω ενδεικτικά δύο αποφάσεις που λήφθηκαν σε πρόσφατες συνόδους ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οι οποίες ενδιαφέρουν ιδιαίτερα εμάς τους νέους: Απόφαση για την απαγόρευση πλαστικών μιας χρήσης καθώς και την απόφαση για τον τριπλασιασμό της χρηματοδότησης του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών Erasmus για την περίοδο 2021-2027.
Ας αναβάλουμε για μία ώρα το μπάνιο μας στην θάλασσα, την βόλτα ή την μελέτη μας για να μην ανήκουμε και εμείς με τους μετανοημένους.
*Η Ελένη Μοριανού, είναι φοιτήτρια και σπουδάζει Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες.