Με τα μάτια στις αγορές -Τα ερωτήματα που «καίνε» τους Κεντρικούς Τραπεζίτες

Ηρέμησαν ή απλώς ανασυντάσσονται οι αγορές, μετά τις διαβεβαιώσεις και τις διευκρινίσεις της Κριστίν Λαγκάρντ, ότι δεν θα γίνει σκορποχώρι η Ευρωζώνη παράασικό το τέλος του QE; Ποια είναι άραγε τα όρια, που θα ενεργοποιούν το νέο μηχανισμό, που προανήγγειλε η ΕΚΤ, για την εξισορρόπηση των spreads; Αρκεί η ευελιξία στις επανεπενδύσεις των ομολόγων, που ήδη έχει στο χαρτοφυλάκιο της η ΕΚΤ, προκειμένου να μην «πετάξουν» οι αποδόσεις των ομολόγων του Νότου και προκαλέσουν νέα κρίση Χρέους;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που «καίνε» τους Κεντρικούς Τραπεζίτες και πολύ περισσότερο τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη, χωρίς να εξαιρείται φυσικά η ελληνική, που συν τοις άλλοις προσβλέπει στην ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2023, δηλαδή ενώ θα έχουν μεσολαβήσει «καυτοί»- όπως όλα δείχνουν- μήνες στις αγορές. Κι όμως, ενώ θεωρητικά η Ελλάδα θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο από μια τέτοια αναταραχή, που σηματοδοτεί το μάλλον βίαιο τέλος της περιόδου φτηνού ή μάλλον πάμφθηνου δανεισμού, έχει κάθε λόγο να παρακολουθεί με περισσή ηρεμία το «πάρτι» στις αγορές.

Το βασικό είναι ότι η Ελλάδα έχει φροντίσει τα τελευταία χρόνια να «χτίσει» αθόρυβα ένα «τείχος» απέναντι σε τέτοιου είδους αναταράξεις. Ακόμα και στην περίοδο της πανδημίας, όπου έπεσαν 43 δισ ευρώ στην αγορά, το ταμειακό “μαξιλάρι” δεν έπεσε ποτέ κάτω από τα 30 δισ ευρώ. Αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στα 39,5 δισ ευρώ κι όπως λένε χαρακτηριστικά αρμόδιες πηγές, θεωρητικά μπορούμε να καλύψουμε τις δανειακές μας ανάγκες για την επόμενη τριετία, χωρίς να χρειαστεί να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δακτυλάκι.

Δεν είναι, όμως, μόνο το “μαξιλάρι”. Το 75% του ελληνικού Χρέους βρίσκεται στα χέρια του επίσημου τομέα, περιορίζοντας έτσι την έκθεση στις... ορέξεις των κερδοσκόπων, σε μια συγκυρία, όπου ακόμα και το γερμανικό 10ετές έχει κάνει αρνητικό ρεκόρ 8ετίας.

Το δεύτερο στοιχείο, που κάνει τη διαφορά, είναι ότι με τη στοχευμένη εκδοτική δραστηριότητα των τελευταίων 3 ετών, η μέση διάρκεια ωρίμανσης του ελληνικού Χρέους αποθαρρύνει τους πάσης φύσεως κερδοσκόπους. Στο τέλος του 2021 είχε διαμορφωθεί στα 20 έτη, όταν ο μέσος όρος των χωρών που ταλαιπωρήθηκαν με Μνημόνια είναι μόλις 8,2 χρόνια! Ειδικά για την Ιταλία, που έχει κάθε λόγο να ανησυχεί από τις εξελίξεις, η μέση διάρκεια ωρίμανσης του δυσθεώρητου Χρέους των 2,75 τρισ ευρώ είναι 7 έτη! Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι η Ιταλία, με αξιόχρεο ΒΒΒ, “σφυροκοπήθηκε” άγρια τις τελευταίες ημέρες.

Η τρίτη γραμμή άμυνας είναι το κόστος εξυπηρέτησης του Χρέους. Οι έξυπνες κινήσεις των τελευταίων ετών, είχαν ως αποτέλεσμα το 99% του Χρέους να είναι με “κλειδωμένα” επιτόκια, περιορίζοντας στο ελάχιστο τους επιτοκιακούς κινδύνους. Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω αποτυπώνεται και στο ετήσιο κόστος, το οποίο διαμορφώνεται, πλέον, στο 5,6% των κρατικών εσόδων, όταν πριν από μια δεκαετία ήταν στο εξωπραγματικό 10,9%, “στραγγαλίζοντας” τον Κρατικό Προϋπολογισμό.