Τι ζητούν οι επενδυτές για να «μπουν» στα ελληνικά ομόλογα
Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί… της μεγάλης επιστροφής (come back), πραγματοποιήθηκαν στη Νέα Υόρκη, «ζουμερές» και άκρως τεχνοκρατικές επαφές με εκπροσώπους 7 αμερικανικών επενδυτικών funds, στα οποία έχει ξεκινήσει «μασάζ» από το περασμένο καλοκαίρι.
Το πρώτο θετικό σημάδι αυτών των επαφών, ήταν ότι η εκπροσώπηση αυτών των funds έγινε σε αναβαθμισμένο επίπεδο και όχι με την παρουσία χαμηλόβαθμων στελεχών, κάτι που οι Έλληνες τεχνοκράτες εκλαμβάνουν ως σαφή πρόθεση τους να «μπουν» στο χορό, που αναμένεται να ανοίξει στις αρχές του 2019. Οι ξένοι εμφανίστηκαν, μάλιστα, ιδιαιτέρως διαβασμένοι για τα βήματα που έχει κάνει ως τώρα η ελληνική πλευρά, βαθμολογώντας με «λίαν καλώς». Ωστόσο, δεν υπάρχει η παραμικρή ψευδαίσθηση στο ελληνικό στρατόπεδο, ότι έχουν να κάνουν με… αμερικανάκια. Τουναντίον.
Εφαρμόζοντας την τακτική του poker face, τα στελέχη των funds δεν αποκάλυψαν τι θέσεις προτίθενται να πάρουν στις επικείμενες εκδόσεις, κάνοντας, όμως, σαφές τι προτιμούν για την πρεμιέρα: μακροπρόθεσμη έκδοση, κοινώς ένα 10ετές ομόλογο. Σε αυτό το σημείο προκύπτει για την ελληνική πλευρά το πρώτο και βασικό δίλημμα, καθώς οι Ευρωπαίοι έχουν δείξει σαφή προτίμηση στην πιο ασφαλή επιλογή ενός 5ετούς ομολόγου. Με αυτά τα δεδομένα, πηγές με άμεση γνώση της διαδικασίας τονίζουν στο economistas ότι «η απόφαση θα ληφθεί κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, στο παρά 1’».
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κόντρα στον πολιτικό σχεδιασμό και στην… πρεμούρα για έξοδο στις αγορές, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως προεκλογικό λάβαρο, η τεχνοκρατική προσέγγιση- όπως ενισχύθηκε και από τις επαφές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού- είναι ότι όλα θα γίνουν βήμα- βήμα. Η προετοιμασία είναι, βέβαια, πυρετώδης και είναι ενδεικτικό ότι τις προηγούμενες εβδομάδες έγινε «παρέλαση» των 18 Βασικών Διαπραγματευτών (Primary Dealers), προκειμένου να αναζητηθεί το ευνοϊκότερο περιβάλλον για τις επικείμενες εκδόσεις.
«Φοβάστε το ρίσκο των πολιτικών εξελίξεων;» ήταν η ερώτηση- παγίδα, που απηύθυναν οι εκπρόσωποι των αμερικανικών funds στους Έλληνες τεχνοκράτες. Η απάντηση, που αντανακλούσε το κλίμα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ήταν ότι οι πραγματικοί κίνδυνοι πηγάζουν από τη ρευστή διαδικασία του Brexit, την ιταλική κρίση, τη γαλλική ρευστότητα, τις αναταράξεις από το τέλος του QE, τον εμπορικό πόλεμο και βέβαια τις Ευρωεκλογές. Και κάπου εκεί η ελληνική πλευρά επιχείρησε να παίξει το «χαρτί» του «μαξιλαριού».
Θυμίζοντας τους σχοινοβάτες, οι Έλληνες τεχνοκράτες καλούνται να πείσουν ότι η Ελληνική Δημοκρατία είναι αποφασισμένη να βγει στο πέλαγος των αγορών είτε με μποφόρ είτε με μπονάτσα, όχι όμως με κάθε κόστος από τη στιγμή που το ταμειακό της απόθεμα τής επιτρέπει να παρακολουθεί από απόσταση τη ρωμαϊκή αρένα, που μπορεί να στήσουν όλοι αυτοί οι παράγοντες αποσταθεροποίησης…