Έρχεται φόρος στις ψηφιακές υπηρεσίες!

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην τεχνολογία και η αλματώδης αύξηση του ηλεκτρονικού εμπορίου και των ηλεκτρονικών συναλλαγών εν γένει, αιφνιδίασαν όχι μόνο τις φορολογικές Αρχές στα κράτη- μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που “τρέχουν” πίσω από τις εξελίξεις. Όχι όμως για πολύ.

Την περασμένη χρονιά η Ευρωπαϊκή Ένωση έβαλε στο τραπέζι μια Πρόταση για τη φορολόγηση των εσόδων από συγκεκριμένες ψηφιακές δραστηριότητες, κυρίως πολυεθνικών εταιρειών. Αρχικά το Δεκέμβριο του 2018 κι εν συνεχεία το Μάρτιο του 2019, το ECOFIN απέτυχε να καταλήξει σε συμφωνία για ένα κοινό πλαίσιο, ενώ παρά την πρωτοβουλία που έχει αναλάβει για μια διεθνώς εφαρμοζόμενη λύση για την επιβολή ψηφιακού φόρου, πολλές χώρες έχουν ήδη προχωρήσει μονομερώς στην υιοθέτηση τέτοιου είδους φορολογίας.

Όπως αναφέρει, σε μια ακόμα αποκαλυπτική μελέτη το Tax Foundation, μεταξύ των χωρών που ήδη εφαρμόζουν ή ετοιμάζονται να εφαρμόσουν ψηφιακό φόρο, συμπεριλαμβάνονται πολλές ευρωπαϊκές. Η πιο πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή της Γαλλίας, με ένα φόρο 3%, ο οποίος “φωτογραφίζει” τους αμερικανικούς κολοσσούς κι ως εκ τούτου άνοιξε μέτωπο με τον “ευαίσθητο” σε τέτοια θέματα Ντόναλντ Τραμπ.

Ουγγαρία, Αυστρία, Βέλγιο, Τσεχία, Ιταλία, Πολωνία, Σλοβενία, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο έχουν προαναγγείλει ή δημοσιεύσει σχετικές νομοθετικές προτάσεις για ψηφιακό φόρο, “χρωματίζοντας” έτσι περαιτέρω τον ευρωπαϊκό χάρτη. Για παράδειγμα, στην Ισπανία προτάθηκε αλλά απορρίφθηκε φόρος 3% σε ψηφιακές υπηρεσίες π.χ. ηλεκτρονική διαφήμιση, ωστόσο το θέμα θα επανέλθει στο ισπανικό κοινοβούλιο. Αντιθέτως, στη Γερμανία, αποφασίστηκε από το υπουργείο Οικονομικών να μην προχωρήσει αντίστοιχη νομοθετική πρωτοβουλία. Και η Ελλάδα; Επί του παρόντος συμπεριλαμβάνεται στις χώρες που αναμένουν την κατάληξη των διαβουλεύσεων στα ευρωπαϊκά όργανα.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ, είναι πολύ πιθανόν ως το τέλος της επόμενης χρονιάς να έχει συμφωνηθεί μια ενιαία λύση, που θα αντιμετωπίζει διεθνώς το θέμα του ψηφιακού φόρου, συστήνοντας κυρίως στους Ευρωπαίους να αποφύγουν μονομερείς νομοθετικές πρωτοβουλίες, που κινδυνεύουν να καταστούν αναποτελεσματικές και να υπονομεύσουν το όλο εγχείρημα.