Στο μυαλό του serial killer της Κύπρου

«Ορέστης, ο δολοφόνος των αλλοδαπών οικιακών βοηθών». Αυτή μοιάζει να είναι η ταυτότητα με την οποία ο κατά συρροή δολοφόνος της Μεγαλονήσου διεκδικεί να εγγραφεί στην κυπριακή ιστορία, στοχεύοντας ακόμα και στην ειδωλοποίηση του, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν με άλλους serial killers.

Τι συμβαίνει όμως στο μυαλό ενός σειριακού δολοφόνου, που αντλεί απόλαυση θανατώνοντας γυναίκες αδύναμες κοινωνικά και οικονομικά και δρώντας συστηματικά εναντίον του γυναικείου και μητρικού στοιχείου; Μέσα από ποιες ψυχικές διαδικασίες ένας κατά συρροή δολοφόνος, επιλέγει τα θύματα του και πως αποκωδικοποιείται η εκάστοτε επιλογή;

Η περίπτωση του Νίκου Μεταξά – κατά social media «Ορέστη»- είναι αποκαλυπτική για την ψυχοπαθολογία ενός serial killer που αντλεί ικανοποίηση μέσα από το βασανισμό μέχρι θανάτου ενός οποιουδήποτε ασθενέστερου πλάσματος, ενώ παράλληλα διατηρεί μία ευυπόληπτη ζωή. Παράλληλα, μέσα από τον προκλητικό τρόπο που χειρίζεται τις κυπριακές αρχές φαίνεται να απολαμβάνει τη δημοσιότητα του. Για «δυο ανθρώπους σε ένα σώμα» έκαναν λόγο όσοι γνώριζαν τον υπεράνω υποψίας Ίλαρχο και τον ευγενικό φωτογράφο ως έναν «μειλίχιο, σοβαρό και ήσυχο άνθρωπο».

Το γεγονός πως οι σωροί των θυμάτων του ανήκουν σε γυναίκες που προέρχονται είτε από αναπτυσσόμενες ασιατικές χώρες είτε από φτωχά βαλκανικά κράτη, γυναίκες που βρίσκονται στην υπηρεσία πλούσιων νοικοκυριών προκειμένου να επιβιώσουν, παραπέμπει στην καταγωγή του σίριαλ κίλερ της Κύπρου. Η μητέρα του Νίκου Μεταξά κατάγεται από τη Στάρα Ζαγκόρα της Βουλγαρίας και φέρεται να είχε εγκαταλείψει τα παιδιά της στην παιδική τους ηλικία.

Οι οικονομικές μετανάστριες της Κύπρου μοιάζουν να λαμβάνουν τη θέση των υπανθρώπων στο μυαλό του Νίκου Μεταξά. Επιθυμητές μεν, απειλητικές για την «καθαρότητα» της φυλής του δε. Γι’ αυτό το λόγο παρόλο που έλκεται από το ξένο, το αφανίζει μεθοδικά και συστηματικά. Τα παιδιά, όπως όλα δείχνουν, είναι παράπλευρες απώλειες παρόλο που δεν αποκλείεται να είναι μέρος του διωκτικού παραληρήματος του εναντίον της ξένης γυναίκας και των απογόνων της.

Όλοι οι βασανιστές εγγράφονται σε μια μακροσκελή σειρά εγκληματών με κοινό παρανομαστή την ηδονή μέσα από τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε ένα άλλο πλάσμα. Ο κατά συρροή βασανιστής και δολοφόνος είναι ένας φορέας απόλυτης εξουσίας κατά τη διάρκεια του βασανιστηρίου και συχνά ένα άτομο που έχει παλιότερα υποστεί το ίδιο το σαδισμό ή την εγκατάλειψη.

Και αυτή δείχνει να είναι η περίπτωση του Νίκου Μεταξά, ο οποίος εγκαταλείφθηκε από την Βουλγάρα μητέρα του, αποφάσισε αργότερα να ακολουθήσει στρατιωτική καριέρα, να απαρνηθεί το κομμουνιστικό παρελθόν της οικογένειας και να υιοθετήσει μία δολοφονική δράση με θύματα τις «αλλοδαπές γυναίκες».

Οι ψυχαναλυτές δεν πιστεύουν πως υπάρχουν «natural born serial killers». Συνεπώς οι αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν στην οικογενειακή ιστορία του θύτη. Υπάρχουν κάποια ανεπιβεβαίωτα στοιχεία που θέλουν τον Νίκο Μεταξά να είχε υιοθετηθεί από τον Μιχάλη Μεταξά, δηλαδή να μην είχε γνωρίσει ποτέ τον βιολογικό του πατέρα. Σε κάθε περίπτωση η μη συμφιλίωση με τις ρίζες του και το τραύμα της εγκατάλειψης οδηγούν ενδεχομένως σε μία επιχείρηση εξαγνισμού, προβάλλοντας σε κάποιο άλλο άτομο το χαρακτηριστικό του ξένου που λαμβάνει απειλητικά χαρακτηριστικά. Προβάλλει δηλαδή πάνω στις ξένες γυναίκες στοιχεία που θεωρεί αρνητικά και που φέρει ο ίδιος αλλά δεν αναγνωρίζει ως δικά του. Πρόκειται για ένα μηχανισμό χαρακτηριστικό της παρανοϊκής προβληματικής.

Η στροφή εξάλλου του Νίκου Μεταξά σε πιο ακροδεξιές θέσεις -παρά τις αριστερές καταβολές της οικογένειας- μαρτυρά μια σύνδεση της ψυχοπαθολογίας του με την πολιτική του ταυτότητα. Ενδεικτικό –για την ξενοφοβική του προσωπικότητα- είναι πως επέλεξε να κρύβεται πίσω από το κωδικό όνομα Ορέστης, ένα όνομα αμιγώς ελληνικό.

Ο Νίκος Μεταξάς – μέσα από τις δολοφονίες των αλλοδαπών γυναικών ενδέχεται να «σκοτώνει» -με την φροϊδική έννοια- ξανά και ξανά τη Βουλγάρα μητέρα του. Η ηδονή που αντλεί δεν σταματά στο έγκλημα αλλά μοιάζει να επεκτείνεται στην ανακριτική διαδικασία όπου με κυνισμό, απάθεια και δίχως ενοχές ομολογεί με το σταγονόμετρο, ενώ οι νεκροψίες -η μία μετά την άλλη- αποκαλύπτουν πως ο Ίλαρχος δολοφονούσε ακόμα και με κεφαλοκλείδωμα. Ο τρόπος που εκφέρει το λόγο ακόμα και εκ των υστέρων είναι κυνικός και απόκοσμος. Όπως και ο η επιλογή να κρατά τρόπαια από τα θύματα του και να τα «φυλακίζει» μέσα στα καρέ μιας φωτογραφικής μηχανής πριν τα κλειδώσει μέσα στις βαλίτσες του θανάτου.

Ανήκει, προφανώς, στην κατηγορία των ψυχωσικών θυτών που πάσχουν από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, δεν έχουν ενσυναίσθηση, δεν βιώνουν δηλαδή κανένα συναίσθημα μπροστά στον πόνο ή στην απόγνωση ενός άλλου ανθρώπου. Αντιθέτως η οδύνη και ο φόβος του άλλου δρα διεγερτικά σε σημείο που τους κάνει να θέλουν να επαναλάβουν τη βίαιη συμπεριφορά τους.

Υπάρχει και η επιστημονική εξήγηση των ψυχοφυσιολόγων για το φαινόμενο των σειριακών δολοφόνων. Βάσει αυτής της θεωρίας, υπάρχουν εγκεφαλικές περιοχές που υπολειτουργούν στους ανθρώπους που καταφεύγουν σε βίαιες και επαναλαμβανόμενες πράξεις: ο μεσοκοιλιακός προμετωπιαίος φλοιός και ο ραχιαιο-πλευρικός προμετωπιαίος φλοιός.

Ο μανδύας της ψυχικής ασθένειας δεν καταργεί φυσικά το ανήθικο της πράξης. Απλά εξηγεί την αγριότητα καθώς οι θύτες συνήθως είναι άτομα καθηλωμένα στο ψυχικό στάτους του «κοινωνικού απορρίμματος». Και τα σαδιστικά εγκλήματα -όσο και αν αποδίδονται σε ιδιάζουσες προσωπικότητες- δεν μπορούν να αποκοπούν εντελώς από το εκάστοτε κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Όπως και η διαχείριση τους.

Γι’ αυτό το λόγο η υπόθεση μίας σειράς σαδιστικών εγκλημάτων έγινε και πολιτικό ζήτημα μετά την παραίτηση του Υπουργού Δικαιοσύνης της Κύπρου και την παύση του Αρχηγού της αστυνομίας. Μένει να δούμε πώς θα διαχειριστούν στη συνέχεια την «υπόθεση Ορέστη» τα μίντια, ο κινηματογράφος και οι εκδότες καθώς αυτοί είναι που κάνουν τους σίριαλ κίλερ celebrities, ενθαρρύνοντας, ενδεχόμενως, κάποιους μιμητές.