Το σκάνδαλο της απαξίωσης της δημόσιας περιουσίας
Η ελληνική πολιτεία, για την ακρίβεια τα κόμματα που κυβερνούσαν (και όχι μόνο) την ελληνική πολιτεία, για δεκαετίες ξόρκιζαν τις ιδιωτικοποιήσεις. Αντιστέκονταν με κάθε τρόπο, κάθε μέσο κάθε πρόσχημα στις ιδιωτικοποιήσεις. Στο να χάσει το κράτος την διοίκηση μεγάλων επιχειρήσεων.
Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της αντιπολίτευσης με πείσμα αντιδρούσαν, σαμπόταραν και εν τέλει ακύρωναν κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεων. Και αυτό ενώ γνώριζαν ότι η ένταξη στην ευρωζώνη, την οποία υποστήριξαν όλα τα κόμματα εκτός από το ΚΚΕ, επέβαλε την απελευθέρωση των αγορών, και κρίσιμων τομέων όμως της ενέργειας.
Το πολιτικό προσωπικό όχι μόνο δεν προχώρησε στην πώληση κρατικών επιχειρήσεων αλλά ακολούθησε μια πορεία, όλο και μεγαλύτερης κακοδιαχείρισης. Κομματόσκυλα στις διοικήσεις και χιλιάδες διορισμοί – εξυπηρετήσεις στην κομματική πελατεία. Υψηλοί μισθοί, επιδόματα, αδιαφορία για τα κόστη, για τον τρόπο λειτουργίας, για τον ανταγωνισμό, για την οικονομική κατάσταση της εταιρίας. Δικά μας είναι;
Και φτάσαμε στο 2019 όπου η χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν έχει άλλες επιλογές από το να προχωρήσει σε πωλήσεις κρατικών εταιριών και περιουσιακών στοιχείων. Ωστόσο πλέον υπάρχει μια μεγάλη διαφορά: τα στοιχεία αυτά είτε εξαιτίας της μνημειώδους κακοδιαχείρισης είτε γιατί περιβαλλοντικές και τεχνολογικές εξελίξεις ανέτρεψαν τα δεδομένα έχουν πλέον απαξιωθεί.
Μόνο ένας επενδυτής εμφανίστηκε ουσιαστικά για την λιγνιτική μονάδα της ΔΕΗ στο Μελίτη, προσφέροντας 25 εκατ., μια μονάδα που στους φορολογούμενος κόστισε εκατοντάδες εκατομμύρια. Κανένας επενδυτής για την ΕΒΖ, αλήθεια ποιος θα ενδιαφερθεί για μια μονάδα που το κόστος παραγωγής ξεπερνά το κόστος του προϊόντος που πωλείται στη λιανική; Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τη ΛΑΡΚΟ, η εταιρία δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα και οι συνδικαλιστές περιμένουν το πριμ …παραγωγικότητας. Κανένας για την ΕΛΒΟ.
Μια σύγκριση της πορείας του ΟΤΕ, ενός πάλαι ποτέ μονοπωλίου που ιδιωτικοποιήθηκε και της ΔΕΗ, που παρέμεινε σε κρατικό έλεγχο είναι χαρακτηριστική.
Η απαξίωση δισεκατομμυρίων κρατικής περιουσίας, κυρίως μέσω κακοδιαχείρισης, αποτελεί το μεγαλύτερο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο της μεταπολίτευσης, το οποίο το πολιτικό προσωπικό έχει καταφέρει να το διατηρεί αόρατο, δεν το πολυσυνειδητοποιούμε, και αυτό είναι η μόνη «επιτυχία» τους.