Εξευτελισμός ως κανονικότητα

Ο νόμος Κατσέλη ήταν γνωστό εδώ και πολύ καιρό ότι στις 31/12/2018, έληγε. Η κυβέρνηση ήξερε ότι θα έπρεπε να προχωρήσει, σε συνεννόηση με τους θεσμούς, σε νομοθετική παρέμβαση αν ήθελε ένα νέο πλαίσιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας για να τον αντικαταστήσει.

Ωστόσο δεν έγινε τίποτα. Φτάσαμε στο τέλος του 2018 και η κυβέρνηση έκανε αυτό που γίνεται πάντα: ζήτησε παράταση προκειμένου να μπορέσει να επεξεργαστεί το νέο πλαίσιο για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Να κάνει δηλαδή σε λίγες ημέρες, βιαστικά και πρόχειρα, αυτό που θα μπορούσε να κάνει οργανωμένα και προσεκτικά τους προηγούμενους μήνες.

Η χώρα έχει βιώσει μια χρεοκοπία, ακόμα παλεύει να μπει σε μια κανονικότητα, και τα πάντα δουλεύουν με την ανευθυνότητα που οδήγησε στο αδιέξοδο. Κανένα σχέδιο, κανένας προγραμματισμός, καμία συγκρότηση, καμία πρόνοια για το αύριο, καμία οργάνωση. Παλαιότερα τρέχαμε στο «παρά ένα», τώρα τρέχουμε στο «και ένα», παρακαλώντας στους δανειστές.

Την προηγούμενη εβδομάδα είδαμε ξανά τον εξευτελισμό μιας κυβέρνησης να τρέχει να νομοθετήσει στο παρά ένα, οι δανειστές να απορρίπτουν απαξιωτικά το νομοσχέδιο να το εξευτελίζουν δημόσια και οι «υπεύθυνοι» να τρέχουν να προλάβουν τις προθεσμίες που έχασαν. Να κάνουν τελευταία στιγμή όσα θα έπρεπε να έχουν κάνει εδώ και καιρό.

Και για όλα αυτά δεν αντιδρά κανείς, δεν ντρέπεται κανείς.