Η κατάρρευση και η νέα κανονικότητα

Αυτό που βιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα, αυτό που ονομάζουμε οικονομική κρίση, δεν έχει προηγούμενο στον ευρωζώνη.

Χώρες όπως η Ιρλανδία, η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισπανία επίσης δοκιμάστηκαν σκληρά από τις επιπτώσεις της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Ωστόσο, ενώ στις παραπάνω χώρες η συρρίκνωση του ΑΕΠ διαμορφώθηκε κοντά στο 8% (για να επανέλθουν γρήγορα σε ανάπτυξη), στην Ελλάδα η πτώση ξεπέρασε το 25%!

Δεν πολυσυζητάμε ότι το μέγεθος και το εύρος των επιπτώσεων της κρισης στην Ελλάδα δεν έχουν προηγούμενο σε καιρό ειρήνης: η βύθισή του ΑΕΠ, για σχεδόν μια δεκαετία, παραπέμπει σε πόλεμο όχι σε οικονομική κρίση.

Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι μοιάζουμε σαν να έχουμε αποδεχθεί τη «βουτιά» αυτή, ως το νέο σημείο ισορροπίας, τη νέα κανονικότητα, το φυσιολογικό σημείο που πρέπει να είναι είναι η Ελλάδα.

Δεν υπάρχει καμία φιλοδοξία, καμία εγρήγορση, καμία αγωνία για το πως θα διορθώσουμε τα λάθη και να κινηθούμε γρήγορα, συντεταγμένα και αποτελεσματικά για να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος και τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ.

Κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός δεν έχει παρουσιάσει ένα σχέδιο για το πως μπορεί η χώρα να επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα, και, γιατί όχι, να τα ξεπεράσει.

Τα κόμματα αφοσιωμένα στον αγώνα του πως θα πλήξουν, πως θα εκμηδενίσουν, τον αντίπαλο δεν έχουν χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες. Και δεν τις χρειάζονται κίολας.