Συμφωνούμε, αλλά δεν το ξέρουμε

Αν δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, αφήνοντας στην άκρη την αντιπαλότητα που φτάνει στο όριο της ακραίας εχθρότητας μεταξύ των κομμάτων, στην πράξη, δεν διαφωνούμε πια τόσο όσο παλαιότερα.

Μετά την τετραετή εμπειρία διακυβέρνησης της χώρας από τις κυβερνήσεις του κ. Τσίπρα οι διαφορές σε ότι αφορά τις βασικές κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής έχουν εκλείψει.

Δεν υπάρχει πια σοβαρή διαφωνία ότι η επίλυση των οικονομικών προβλημάτων και της κρίσης μπορεί να αντιμετωπιστεί καλύτερα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και σε συνεργασία με τους εταίρους.

Δεν υπάρχει αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, δεν αναζητούμε άλλα ασφαλή λιμάνια.

Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν αποτελούν ξεπούλημα, αλλά αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Η ανάγκη για δημοσιονομική πειθαρχία είναι δεδομένη και την αποδέχονται όλοι: τα υψηλά πλεονάσματα, δεν δηλητηριάζουν πια την οικονομία ούτε καταδικάζουν τη χώρα.

Το ύψος του δημόσιου χρέους δεν μας απασχολεί πια. Η πορεία της χώρας δεν είναι αδύνατη με ένα τόσο υψηλό χρέος. Το ζήτημα είναι να μπορούμε να το εξυπηρετούμε.

Ποτέ ξανά στην ιστορία της χώρας τα κόμματα, είτε προσδιορίζονται ως ριζοσπαστική αριστερά, είτε κεντρώα, είτε δεξιά, είτε φιλελεύθερα, δεν βρίσκονταν τόσο κοντά σε ότι αφορά τις βασικές επιλογές άσκησης οικονομικής πολιτικής. Και αυτό είναι ένα όφελος που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει.