Τι σημαίνει για την Ουκρανία το καθεστώς προς ένταξη χώρας στην ΕΕ

Το καθεστώς προς ένταξη χώρας στην ΕΕ είναι το πρώτο βήμα στο δρόμο προς την ένταξη μίας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση – όμως ο δρόμος αυτός είναι μακρύς, έχει σκαμπανεβάσματα, πισωγυρίσματα και κανείς δεν εγγυάται ότι τελικά η Ουκρανία θα γίνει δεκτή στην Ένωση.

Και παρά το γεγονός ότι η Κομισιόν είναι αυτή που δίνει το καθεστώς υπό ένταξη σε μία χώρα, οι αποφάσεις στη συνέχεια λαμβάνονται από τις χώρες – μέλη.

Επίσης, το καθεστώς αυτό δε σημαίνει αυτόματα ότι ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις ένταξης – αυτό συνήθως γίνεται αργότερα και, φυσικά, απαιτεί τη συμφωνία των χωρών – μελών. Οι αξιωματούχοι της Επιτροπής ήταν σαφείς την περασμένη Παρασκευή λέγοντας ότι η Ουκρανία και η Μολδαβία χρειάζεται να κοπιάσουν πολύ έτσι ώστε να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις.

Παρόλα αυτά, για τις χώρες που επιθυμούν να μπουν στο κλαμπ των ευρωπαϊκών χωρών, το καθεστώς υπό ένταξης χώρας προσδίδει κύρος και, βέβαια, είναι και η πρώτη ψήφος εμπιστοσύνης.

Όσον αφορά στην Ουκρανία, η απόφαση της Κομισιόν είχε ως στόχο να στείλει και ένα ηχηρό μήνυμα προς τη Ρωσία – ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν εκφοβίζεται από τη Μόσχα και είναι έτοιμη να καλωσορίσει το Κίεβο στους κόλπους της.

Αυτή τη στιγμή, το καθεστώς «υπό ένταξη χώρας» έχουν η Αλβανία, η Βόρεια Μακεδονία, το Μαυροβούνιο, η Σερβία και η Τουρκία, ενώ «πιθανοί υποψήφιοι» είναι το Κόσοβο και η Βοσνία και Ερζεγοβίνη.

Όσον αφορά τις παραπάνω χώρες, υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία έλαβε τον τίτλο το 1999 και οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το 2005. Ωστόσο, οι συζητήσεις έχουν παγώσει, λόγω των αυταρχικών πολιτικών του Ερντογάν. Για το Μαυροβούνιο και τη Σερβία, οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν το 2012 και το 2014, αντίστοιχα, όμως ο δρόμος είναι ακόμα πολύ μακρύς. Όσον αφορά στη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία, η Κομισιόν ανακοίνωσε ότι ξεκινά τις διαπραγματεύσεις το Μάρτιο του 2020, όμως ακόμα δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.

Οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη μπορεί να διαρκέσουν πολλά χρόνια. Οι υποψήφιες χώρες πρέπει να υιοθετήσουν δημοκρατικές νόρμες, να κάνουν μεταρρυθμίσεις που να συμφωνούν με τους κανόνες της ΕΕ, να πάρουν μέτρα και να ψηφίσουν μία σειρά από νόμους και κανόνες για την οικονομία και το κράτος δικαίου.

Οι διαπραγματεύσεις χωρίζονται σε «κεφάλαια» για κάθε πολιτική και μία υποψήφια χώρα μπορεί να κλείνει ένα ένα τα κεφάλαια, αφού πρώτα συμφωνηθεί ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις.

Όταν μία χώρα κλείσει όλα τα κεφάλαια στην διαπραγμάτευση, τότε οι κυβερνήσεις των χωρών – μελών της ΕΕ πρέπει να δώσουν το πράσινο φως ώστε τελικά να γίνει δεκτή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και μπορεί αυτά να μοιάζουν εύκολα, όμως δεν είναι! Στην όλη υπόθεση της ένταξης, πρέπει να συνυπολογιστούν οι πολιτικές, το γεγονός ότι υπάρχουν 27 χώρες με διαφορετικές κυβερνήσεις, πολιτικές, συμφέροντα και επιδιώξεις.

Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και η γενικότερη αντίρρηση πολλών χωρών για τη διεύρυνση. Μπορεί μία χώρα να πληροί όλες τις προϋποθέσεις, όμως πολλοί πιστεύουν ότι η κουλτούρα της δεν ταιριάζει στην Ευρώπη, κάτι που συχνά λέγεται ειδικά για τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων.

Έτσι, λοιπόν, ακόμα και για την Ουκρανία, για την οποία η απόφαση είναι κυρίως συμβολική και πολιτική, η διαδικασία θα είναι πάρα πολύ χρονοβόρα.