Τα κίτρινα γιλέκα και οι μαύρες καμπαρντίνες

Είναι αρκετά της μόδας να γίνεται κριτική στην Ευρώπη, την Ελλάδα, αλλά και αλλού για το έλλειμμα δημοκρατίας, τις κυβερνήσεις που δεν λαμβάνουν υπόψη τους πολίτες, τις αποκομμένες από την κοινωνία ελίτ και τα κέντρα εξουσίας που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών, και άλλα πολλά στο ίδιο μήκος κύματος.

Είναι πολύ γνωστός ο αφορισμός του Τσώρτσιλ ότι η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα με εξαίρεση όλα τα άλλα.

Η δημοκρατία μας δίνει τη δυνατότητα να αποδοκιμάσουμε και να επιδοκιμάσουμε κυβερνήσεις και πολιτικούς, μας επιτρέπει να κάνουμε λάθη, να αλλάζουμε άποψη, να αναθεωρούμε, να κρίνουμε πολιτικές και να ξαναψηφίζουμε. Και αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο.

Όπως έγραφε ο Καρλ Πόππερ δεν έχει καμία σημασία ποιος κυβερνά, αν υπάρχει η δυνατότητα να απομακρυνθεί μια κυβέρνηση χωρίς αιματοχυσία.

Αν μια κυβέρνηση ισχυριστεί ότι ξέρει αυτή καλύτερα και ότι για το καλό των πολιτών και της χώρας πρέπει να παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία δίχως εκλογές τότε η δημοκρατία έχει καταλυθεί.

Αντίστοιχα όμως πόσο δημοκρατικό είναι αν με βάση ακόμα και τα δικαιότερα αιτήματα, ομάδες ή πολύ μεγάλες ομάδες πολιτών αντιδρούν βίαια στις επιλογές δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης;

Ακόμα και να τα κίτρινα γιλέκα έχουν δίκιο, ποιος θα εμποδίσει αύριο ας πούμε τις μαύρες καμπαρντίνες να κατακάψουν το Παρίσι ζητώντας κάποια άλλα δίκαια, κατά τη γνώμη τους, αιτήματα; Και μετά και κάποιους άλλους να επιβάλλουν τη δημοκρατία τους; Πως θα διακρίνουμε τα δίκαια από τα άδικα αιτήματα; Από τις δημοσκοπήσεις; Από τον όγκο των διαδηλωτών; Το πάθος των διαδηλωτών; Ή κάτι άλλο;