Το 2019 ήταν μία «καταπληκτική χρονιά» για τους αυταρχικούς ηγέτες
Τον Ιούνιο που μας πέρασε ο Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι ο Δυτικός φιλελευθερισμός είχε πεθάνει. Το σχόλιο αυτό φάνηκε να απευθύνεται στους ηγέτες των 20 πλουσιότερων και πιο ανεπτυγμένων χωρών που ήταν προγραμματισμένο να συναντηθούν στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Όμως, όπως φάνηκε, η δήλωση του Πούτιν δεν ήταν κούφια λόγια. Τους επόμενους μήνες συνέχισε να αποτελεί ένα εκπληκτικό παράδειγμα… αυταρχικής ηγεσίας.
Δείτε, για παράδειγμα, την πολιτική που έχει ακολουθήσει ο Πούτιν όσον αφορά στην περιθωριοποιημένη αντιπολίτευση της χώρας. Σχεδόν ολόκληρο το καλοκαίρι, η ρωσική πρωτεύουσα ταλανιζόταν από διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης. Μάλιστα, κάποια στιγμή οι διαδηλώσεις αυτές ήταν μαζικές, ωστόσο οι ρωσικές αρχές έφτασαν στο σημείο να κάνουν ακόμα και ποινικές διώξεις για να φρενάρουν το κύμα υποστήριξης των διαμαρτυριών.
Ακολούθησαν, φυσικά, μεγάλες διώξεις της αντιπολίτευσης, με τη σύλληψη των ηγετικών φυσιογνωμιών, αλλά και τουλάχιστον 2.000 διαδηλωτών. Όπως φάνηκε, η ρωσική κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να μην αφήσει την κατάσταση να ξεφύγει, όπως έγινε στο Χονγκ Κονγκ και άλλα μέρη του κόσμου.
Τον περασμένο Μάιο, ο Πούτιν υπέγραψε ένα νόμο που υπαγόρευε τη δημιουργία του αποκαλούμενου «κρατικού διαδικτύου», ικανού να λειτουργεί ανεξάρτητα από τον υπόλοιπο πλανήτη. Ο νόμος υποχρεώνει όλες τις ρωσικές εταιρείες παροχή υπηρεσιών διαδικτύου να εγκαταστήσουν ειδικό εξοπλισμό που θα επιτρέπει «βαθιά επιθεώρηση», δηλαδή την επεξεργασία δεδομένων που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της κίνησης στο διαδίκτυο.
Το νέο αυτό εργαλείο άρχισε να λειτουργεί τον περασμένο Νοέμβριο, καθιστώντας τη Ρωσία ηγέτιδα στην «αυταρχική τεχνολογία». Οι πιέσεις του Πούτιν για αυστηρότερο έλεγχο του διαδικτύου έδωσε στην κυβέρνηση ένα «κουμπί» που όταν το πατά κλείνει το Ίντερνετ. Βέβαια, η Ρωσική κυβέρνηση δεν έχει – μέχρι ώρας – επιβάλει μπλακ άουτ στο διαδίκτυο, όπως έκανε η Ιρανική κυβέρνηση όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις, έτσι ώστε να στερήσει από τους διαδηλωτές ένα σημαντικό μέσο επικοινωνίας και οργάνωσης.
Και βέβαια δεν αποτελεί έκπληξη η απόφαση του Πούτιν να πάρει το μέρος του Σι Ζινπίνγκ στην κόντρα ΗΠΑ – Κίνας μετά την απόφαση του Τραμπ να μπλοκάρει την εμπλοκή της Huawei στην ανάπτυξη του αμερικανικού δικτύου 5G, με την αιτιολογία ότι μπορεί η εταιρεία να λειτουργήσει ως κατάσκοπος του Πεκίνου.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Σι Ζινπίνγκ έχουν και άλλους λόγους για να έρθουν πιο κοντά. Το Πεκίνο δέχεται έντονη κριτική για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης Ουιγούρων, αλλά και τις αντιδράσεις του στις διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ, όμως ποτέ δεν ακούστηκε κάποιο επικριτικό σχόλιο από τη Μόσχα.
Ούτως ή άλλως, σε διεθνές επίπεδο ο Πούτιν φαίνεται να έχει βρει κοινό τόπο με άλλους αυταρχικούς ηγέτες. Τον περασμένο Σεπτέμβριο υποδέχτηκε τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Νίκολας Μαδούρο, σε μία φανερή επίδειξη στήριξης προς τον αμφιλεγόμενο ηγέτη. Τον επόμενο μήνα επισκέφτηκε τη Σαουδική Αραβία επιδεικνύοντας την πετρελαϊκή συνεργασία με μία χώρα – σύμμαχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Χωρίς φυσικά να έχει κανένα πρόβλημα με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλούσιο Βασίλειο.
Τον περασμένο Οκτώβριο, ο Πούτιν συναντήθηκε με τον Ερντογάν στο Σότσι για να συμφωνήσουν για την επόμενη μέρα της Συρίας, δεδομένου ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, είχε ήδη αποφασίσει να αποσύρει τα στρατεύματα της χώρας του από την περιοχή, αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρό για τους δύο αυταρχικούς ηγέτες.
Το 2019 είχε και προβλήματα για τον Πούτιν, με βασικότερο την αποτυχημένη δοκιμή ενός πυραύλου τον περασμένο Αύγουστο, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους πέντε παρασημοφορημένοι στρατιωτικοί.
Όπως και να έχει το θέμα, ο Πούτιν δεν χρειάζεται τουλάχιστον να ανησυχεί για θέματα που απασχολούν τον Αμερικανό ομόλογο του, όπως η διαδικασία της αποπομπής του από την εξουσία.