Ο κανόνας της παραβατικότητας

Δεν υπάρχουν πολλά που να προκαλούν αίσθηση στους ελληνικούς δρόμους. Από την Κρήτη και την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Ρόδο και την Κέρκυρα βασιλεύει η δημοκρατική αναρχία. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, ή καλύτερα ό,τι τον βολεύει.

Η εικόνα της πρωτεύουσας χαρακτηριστική: δεν υπάρχει δρόμος χωρίς διπλοπαρκαρισμένους ή και τριπλοπαρκαρισμένους, καταλήψεις πεζοδρομίων, υψηλές ταχύτητες σε γειτονιές, λεωφόροι που μετατρέπονται σε πίστες αγώνων ταχύτητας, συνεχείς παραβιάσεις του ΚΟΚ, αδιαφορία προς τους πεζούς, ακραία επικίνδυνη οδήγηση και πολλά, πολλά άλλα.

Η Αθήνα πρέπει να είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν συναντούμε πουθενά στο κέντρο άτομα με κινητικά προβλήματα. Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν, ζουν ανάμεσά μας, αλλά δεν τους επιτρέπουμε να κατέβουν καν από το σπίτι τους, καθώς δεν υπάρχει ελεύθερο πεζοδρόμιο στην Αθήνα. Δεν υπάρχει δημοτικό σχολείο χωρίς σχολικούς τροχονόμους για να επιβάλουν το αυτονόητο: ότι τα αυτοκίνητα, όταν διασχίζουν δρόμους κοντά σε σχολεία, πρέπει να κινούνται με χαμηλή ταχύτητα και να προσέχουν τα παιδιά.

Μπορεί όλα αυτά, απολύτως δηλωτικά της γενικότερης κατάστασης της χώρας, να μην προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση ωστόσο υπάρχει μια πολύ ειδική κατηγορία οδηγών που θα έπρεπε να προκαλεί μια κάποια εντύπωση: η οδική συμπεριφορά των μελών της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι άνθρωποι, οι ειδικά εκπαιδευμένοι αυτοί επαγγελματίες, που έχουν την ευθύνη τήρησης των κανόνων και της επιβολής του νόμου θεωρούν ως αυτονόητο δικαίωμα να παραβιάζουν, χωρίς κανένα λόγο ή δικαιολογία, τους φωτεινούς σηματοδότες, και κάθε σημείο του ΚΟΚ.