Η ιδιάζουσα κανονικότητα της χώρας

Κάπου, κάποτε σε ένα όμορφο ηλιόλουστο μέρος, υπήρχε ένα μεγάλο, λευκό, κτίριο όπου ζούσαν πολλοί άνθρωποι. Το κτίριο αυτό ήταν ψυχιατρείο, τρελάδικο θα έλεγαν οι παλαιότεροι.

Κάποια στιγμή, μετά από μια απίθανη αλληλουχία συμβάντων, οι τρελοί απέκτησαν τον έλεγχο του κτιρίου ή πιο σωστά οι τρόφιμοι παρίσταναν τους γιατρούς, τους ψυχίατρους που παρακολουθούσαν τη θεραπεία των τροφίμων. Οι «νέοι» αυτοί ψυχίατροι που αντικατέστησαν τους πραγματικούς ψυχίατρους ανέπτυξαν ένα πρωτοποριακό σύστημα θεραπείας, το οποίο μπορεί, πολύ συνοπτικά, να περιγραφεί «σαν ένα σύστημα όπου οι ασθενείς είναι μη στάξει και μη βρέξει – που τους κάνουν όλα τα χατίρια. Δεν αντιλέγαμε σε καμία φαντασιοπληξία που έμπαινε στο μυαλό των τρελών. Απεναντίας, όχι μόνο τις ανεχόμασταν, αλλά και τις ενθαρρύναμε…». Με λίγα λόγια οι τρελοί έκαναν ότι ήθελαν και κάθε τρελαμάρα ήταν απολύτως φυσιολογική, μια κανονικότητα.

Αυτά τα ωραία, και ακόμα περισσότερα έγραφε ο Έντγκαρ Άλαν Πόε στο εξαιρετικό διήγημά του «Το σύστημα του Δόκτωρα Πίσσα και του Καθηγητή Φτερά».

Στο διήγημα περιγράφονται απίθανες ιστορίες και περιστατικά για το καταπληκτικό αυτό σύστημα ωστόσο είναι αμφίβολο αν η πλούσια, συχνά αχαλίνωτη, φαντασία του Πόε θα μπορούσε να συλλάβει την κατάσταση σε μια χώρα με το όνομα Ελλάδα, 170 χρόνια μετά.

Όπου σε χώρους δημόσιων πανεπιστημίων πωλούνται ναρκωτικά, υπάρχουν καθημερινά φαινόμενα βίας και η αστυνομία δεν πλησιάζει γιατί υπάρχει …άσυλο. Όπου ο αρμόδιος υπουργός δηλώνει ότι τις παρανομίες στα πανεπιστήμια πρέπει να αντιμετωπίσει το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και όχι η αστυνομία. Όπου τα βιβλία τρομοκρατών παρουσιάζονται στην Νομική Σχολή και οργανώσεις με συστηματική και επαναλαμβανόμενη παραβατική συμπεριφορά διοργανώνουν πάρτι σε χώρους πανεπιστημίων. Όπου καταστρέφεται δημόσια περιουσία και η αστυνομία παρακολουθεί περιμένοντας πολιτική εντολή. Φοιτητές χτίζουν με κανονικά τούβλα τις πόρτες των γραφείων καθηγητών ως διαμαρτυρία. Κουκουλοφόροι καταστρέφουν ανεμπόδιστα χώρους πανεπιστημίων. Δημόσιοι υπάλληλοι δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα για να εξυπηρετήσουν τους πολίτες, δηλαδή αυτούς που τους πληρώνουν. Πόλεις και περιοχές πνίγονται στα σκουπίδια γιατί δεν μπορούν κάποιοι να συνεννοηθούν και η πολιτεία να επιβάλει το γενικό καλό. Σχολεία κλείνουν σχεδόν κάθε εβδομάδα από δασκάλους και καθηγητές που αναγάγουν το οτιδήποτε σε αποχή από την δουλειά τους. Δημόσιοι υπάλληλοι δηλώνουν ψεύτικα πτυχία και δικαιώνονται, δικαστήρια δικαιώνουν άτομα που ισχυρίζονται ότι ελέγχουν τρισεκατομμύρια.

Όλα αυτά (και άλλα περισσότερα) στην Ελλάδα του 2018 όχι μόνο δεν προκαλούν καμία απολύτως αίσθηση αλλά αποτελούν την φυσιολογική κανονικότητα.

g.papadogiannis@economistas.gr