Αισιοδοξία βραχυχρόνια, απαισιοδοξία μεσοπρόθεσμα
Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι βραχυπρόθεσμα, τα επόμενα 2-3 χρόνια, θα είναι περίοδος ικανοποιητικής, ίσως και ισχυρής, ανάπτυξης για την Ελλάδα. Η χώρα έχει βγει από τον κύκλο της ακραίας αβεβαιότητας και αστάθειας και η οικονομία έχει βρει τον βηματισμό της: οι τράπεζες έχουν σταθεροποιηθεί, βελτιώνοντας τη ρευστότητα και μειώνοντας τα «κόκκινα» δάνεια, η απασχόληση ενισχύεται, η αγορά ακινήτων βελτιώνεται, οι επιχειρήσεις ενισχύουν τα μεγέθη τους.
Η χώρα ανακάμπτει και μπορεί να πετύχει ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης για τα επόμενα 2-3 χρόνια ειδικά στην περίπτωση που οι εθνικές εκλογές οδηγήσουν σε κυβέρνηση πιο φιλική με το επιχειρείν και τις επενδύσεις. Η πραγματική εκκίνηση έργων που θα έπρεπε εδώ και χρόνια να ξεκινήσουν, όπως το Ελληνικό, θα μπορούσαν να προκαλέσουν ευφορία.
Μεσοπρόθεσμα όμως η αισιοδοξία υποχωρεί. Διότι το να κινηθείς ανοδικά μετά από δέκα χρόνια μεγάλης ύφεσης είναι το εύκολο κομμάτι. Η πραγματική πρόκληση είναι να πετύχεις βιώσιμους ρυθμούς ανάπτυξης για μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα και αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να δει κανείς με αισιοδοξία στην Ελλάδα του σήμερα. Ο λόγος είναι ότι τα μεγάλα λειτουργικά προβλήματα της χώρας όχι μόνο παραμένουν αλλά η κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει επιδεινωθεί: δικαιοσύνη, δημόσια διοίκηση, γραφειοκρατία, αδιαφάνεια, εκπαίδευση κ.α. Η χώρα δεν μπορεί να προοδεύσει και να αναπτυχθεί μεσοπρόθεσμα, με μια δημόσια διοίκηση ανήμπορη να διεκπεραιώσει το παραμικρό.
Το τι θα γίνει μακροπρόθεσμα είναι άγνωστο. Αν τα επόμενα χρόνια το πολιτικό προσωπικό καταφέρει να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που μέχρι τώρα πολέμησε πεισματικά η κατάσταση της χώρας και οι προοπτικές μπορεί να βελτιωθούν θεαματικά. Ωστόσο αυτό απαιτεί μια σαρωτική ανανέωση του πολιτικού συστήματος με ικανά άτομα νέων αντιλήψεων, μια ανανέωση που τουλάχιστον ακόμα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αντίθετα αν οι αντιλήψεις που κυριαρχούν σήμερα σε μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού, που χαρακτηρίζεται από άτομα χαμηλών ικανοτήτων με κύριο προσόν την πίστη τους στο κόμμα, παραμείνουν κυρίαρχες τότε είναι βέβαιο ότι η ανάκαμψη θα αποδειχθεί παρένθεση και η απόκλιση από την προηγμένη Ευρώπη θα διευρυνθεί με ορατό τον κίνδυνο να οδηγήσει σε μια μη αντιστρέψιμη κατάσταση.