Η Ελλάδα στην κοινωνία του Gigabit

Σε αναμονή της τακτικής έκθεσης της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών για την ευρυζωνικότητα στη χώρα, στρεφόμαστε προς την Ookla και τα αποτελέσματα των δοκιμών ταχύτητας που καταγράφει από όλο τον κόσμο. Η ανάλυση των αριθμών δείχνει πως το «γρήγορο Internet» δεν είναι το άγιο δισκοπότηρο. Όμως το να συζητάς σήμερα για το αν είναι αναγκαία η ευρυζωνικότητα είναι σαν να συζητάς στη δεκαετία του '60 αν χρειάζονται δρόμοι και αυτοκινητόδρομοι.

Ο κόσμος, λοιπόν, κινείται με ταχύτητες «κατεβάσματος» στα 49,26 Mbps, αλλά στην Ελλάδα ο μέσος όρος είναι στα 18,92 Mbps, φέρνοντας τη χώρα στην 82η θέση της κατάταξης που συνολικά περιλαμβάνει 130 χώρες.

Στην κορυφή του πίνακα βρίσκεται η Σιγκαπούρη, όπου η ταχύτητα των 184 Mbps είναι σχεδόν διπλάσια εκείνης που έχουν στη διάθεσή τους -πάντα βάσει μέσου όρου- οι Έλληνες καταναλωτές. Η Ισλανδία και το Χονγκ-Κονγκ ακολουθούν με 153 και 136 Mbps και στην 4η θέση βρίσκεται η φτωχή μεν, αρκούντως δικτυωμένη δε, Ρουμανία με 115 Μbps.

Στη βαλκανική χώρα οι κάτοικοι είχαν από τη δεκαετία του '90 επιδείξει ιδιαίτερο ζήλο στην κατασκευή δικτύων σε επίπεδο γειτονιάς με αποτέλεσμα να έχουν σήμερα ένα γρήγορο δίκτυο, το οποίο όμως δεν έχει κατορθώσει -μέχρι στιγμής- να βοηθήσει ώστε η Ρουμανία να ξεφύγει από τις τελευταίες θέσεις της Ε.Ε. όσον αφορά στην οικονομική ανάπτυξη. Αυτό, για όσους θεωρούν πως η ανάπτυξη ενός δικτύου θα σημάνει αυτομάτως την οικονομική ανάπτυξη.

Είναι αρκούντως ενδιαφέρον το γεγονός ότι η «καρδιά» της Ε.Ε., η Γερμανία, είναι στην 27η θέση με τη μέση ταχύτητα κοντά στα 60 Mbps, βλέποντας την πλάτη χωρών όπως το Βέλγιο, η Πορτογαλία, η Γαλλία και ο Καναδάς.

Το ποτήρι ωστόσο για την Ελλάδα δεν είναι άδειο, καθώς τα στοιχεία της Ookla καταγράφουν βελτίωση της κατάταξης της χώρας κατά λίγες θέσεις.

Αιτία αποτελούν η αναβάθμιση των δικτύων, η επέκταση του VDSL και η δειλή εμφάνιση των λύσεων που φέρνουν την οπτική ίνα πιο κοντά στον τελικό χρήστη.

Έτσι, από τα 13,77 Mbps του Σεπτεμβρίου του 2017 και την 84η θέση της κατάταξης η Ελλάδα έχει κερδίσει δύο θέσεις και η ταχύτητα «κατεβάσματος» έχει βελτιωθεί κατά 37,4%, ένα ποσοστό σαφώς ενθαρρυντικό.

Βεβαίως η απόσταση από το να φτάσει η χώρα μας στο επίπεδο της λεγόμενης κοινωνίας του Gigabit είναι τεράστια. Οι αισιόδοξοι λένε πως από τη στιγμή που έχουν ξεκινήσει ή αναμένεται να ξεκινήσουν σύντομα οι εργασίες για τις υποδομές νέας γενιάς (οπτικές ίνες και δίκτυα κινητής τηλεφωνίας 5ης γενιάς), είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε στο επίπεδο του Gigabit.

Ίσως όχι το 2020 ή το 2021, αλλά κάπου κοντά στο 2025. Όμως το κρίσιμο ερώτημα που αναζητεί απάντηση είναι τι θα κάνουμε με τις υποδομές υψηλής ταχύτητας. Μέχρι στιγμής η συντριπτική πλειονότητα των χρηστών περιορίζεται στην κατανάλωση περιεχομένου, είτε πρόκειται για streaming, είτε για παιχνίδια είτε για (εργατο)ώρες στα συστήματα κοινωνικής δικτύωσης. Η παραγωγή, αντίθετα, χωλαίνει εξαιτίας σειράς παραγόντων όπως είναι η φυγή επαγγελματιών στο εξωτερικό ή το ασταθές φορολογικό περιβάλλον.

Αν υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος, αυτός δεν είναι άλλος από το να αναπαραχθεί και στο ψηφιακό περιβάλλον η Ελλάδα της κατανάλωσης που γνωρίσαμε στο πρόσφατο παρελθόν και αυτός είναι ένας αρκούντως σοβαρός κίνδυνος...